மீன் தொட்டி

Monday, July 20, 2020

கோபாலகிருஷ்ணன் (GK) - கொடம்பறை

கோபாலகிருஷ்ணன் (GK)
துவரங்குறிச்சி தொடக்க வேளாண்மை கூட்டுறவு வங்கி செயலாளர் (பொறுப்பு) , கொடம்பறை கோபாலகிருஷ்ணன் (GK) அவர்கள் 19 ஜூலை 2020 அன்று இரவு மாரடைப்பு ஏற்ப்பட்டு இயற்கை எய்தினார்.
எதற்கும் கலங்கா இதயம்இயக்கத்தை நிறுத்தியது!!!

இரங்கல்
அன்பு மாமா
நம்ப மறுக்கிறது மனது..
நீங்கள் இல்லை என்பதை..
அந்த அதட்டல் பேச்சு
எங்கே..
கண்டிப்பு நிறைந்த அன்பான பேச்சு
எங்கே.
எதையும் துணிவுடன் எதிர்கொள்ளும் இதயம்
எங்கே..
ஊருக்காக உழைத்தீர்கள்..
உம் உயிரான பேத்திகளை விட்டு செல்ல
எப்படி வந்தது மனது..
துயரம் ஆயிரம் கண்டபோதும்
துணையாய் நின்ற அந்த
ஆறுதல் ..
இனி யார் தருவார்கள்..
கண்ணீருடன்..
ஆழ்ந்த இரங்கல் மாமா..
--
பிரபு பி.எஸ்

சுலோச்சனா பழனிச்சாமி

சுலோச்சனா பழனிச்சாமி

சுலேசு என்று இவரை அனைவரும் அழைப்பர்.
சுலேசு 18 ஜூலை 2020 அன்று அவரது களமான சின்னப்பண்ணை களத்தில் சற்று உடல் நல குறைவால் உயிரிந்தார்.

Wednesday, April 22, 2020

முத்துநாய்க்கர்


வெள்ளையன்




பாக்கியத்தம்மாள்

பாக்கியத்தம்மாள்

பாக்கியத்தம்மாள் அவர்கள் கோத்திராப்பட்டி கோபால்கோனார் மற்றும் சின்னமாள் தம்பதிக்கு முதல் மகளாக பிறந்தார். கீழப்பட்டி சின்னப்பண்ணைகார் பழனிச்சாமிகோனாரை திருமணம் செய்துகொண்டார். இவர்களுக்கு வெங்கடேசன் மற்றும் சீனிவாசன் ஆகிய இருமகன்களும் இந்திராணி என்ற மகளும் உள்ளனர்.  பாக்கியத்தம்மாள் அவர்கள் அனைவரிடத்திலும் எளிதில் பழகக்கூடியவர். 


பாக்கியத்தம்மாள் அவர்கள் 18ஆம் நாள் ஏப்ரல் மாதம் 2020ஆம் ஆண்டு மாலை சுமார் 7 மணியளவில் உயிர் நீத்தார்.


Wednesday, July 22, 2015

ராசாமணி

தேனூரில் இன்று (22/07/2015) காலை 10:45 மணியளவில் பூவுலக வாழ்க்கைக்கு விடை கொடுத்து விண்ணுலகம் சென்றடைந்தார்

Sunday, February 8, 2015

The official Birthday 2015

This day is a special day for me, why because this is my official birthday 03/02/1981. This morning I started office bit early to attend a con-call meeting with USA client. Also my office scheduled a trip to Vijayawada for process safety studies for 2 days from 4th Feb 2015. Sir Manimanan is the chairman of the con-call meeting so we both met at Chrompet railway station and boarded 08:03hrs train to Beach Station. I had my laptop bag and a hand luggage for 2 days trip to Vijayawada and Sir has only his laptop bag. We had nice chatting and discussed various topics on entire journey till beach station. I just kept my luggage bag at luggage rack just right above our seats. We detrained after the train embarked at platform no 2 in beach station and we both were walking to our office at Parrys building. We almost were nearing our office gate and my mind was running today’s activities list. Suddenly the study trip was come into my mind and brain analysis the trip preparations and the result of it I felt that my whole body gets electric shock from a strong summer thunderstorm for a moment.  That effect because of my luggage bag which I forgot to pick it up from the luggage rack while detrain. These all happened me just couple of seconds and few tens of milliseconds.

No time with me to think and decide. I ran back to the Beach station and I noticed third bogie just crossed the foot over bridge as the traction motor could have been energized few seconds ago to push the train for return trip to CGL. I reached the foot over bridge and almost half length of the train crossed my viewing point. At this point of time my brain puts itself more pressure to decide the next move and prepares two action plans to get on the train at George Fort station as the next stop for the train in this train. The first idea is to get on the train just downstairs and board the running train. The second one is to chase the train by road using auto rickshaw. I quickly decided the second idea as a safety proficient; boarding running train is absolutely unsafe.

I took an auto and asked him to go George Fort station. I briefed him on the ride and he understood the situation. The auto driver puts his entire experience & tricks on the machine to get the train at next station. I had trust on him that he will get the train. Finally the way I thought he reached the George fort station and I paid the auto rental charge on the way of thrill ride. I saw the train on the end of auto thrill trip the train shows its face at the north part of the platform in George Fore station. It helps me to calculate the time required for catch-up the train which requires traveling the distance of its length to stop. He dropped me at northern side of the foot over bridge of Fort station. I ran like anything on the stairs to the platform and I managed within the short span of time to reach third bogie of the train and the train started moving by giving Woooh! Wooooh!!! of its horn sound. I boarded on the train at third bogie and I was just waiting for the train to stop at next station. The train was reaching the Park station and about to stop. I was thinking of the luggage bag whether it is available at the first bogie or some Indian thief took and ran away. Though I never lost my confidence and detrain before the train stops and I ran towards the first bogie. I saw the luggage bag on the same place where I kept at the side rack of the train and got inside the bogie, took the bag and detrain. I was searching for a beach at the station to take some rest and I found few meters away from me. I was completely exhausted with dry mouth. I managed to get comfort by taking few minutes rest at the bench in the station. I saw a train on the other track and the route board reads Beach. I took the train and reached Parrys Office at 09:27hrs to attend the can call meeting. This is the way my official birthday started this year 2015.

Please wait the story not stopped at this point. You all know that I have tour on the same day and train ticket was booked in Pinakini Express at 14:05 hrs from Chennai central station. I was bit hurry for the tour due to that I could not directly involved for getting some chocolate or sweets for the office. I went to Admin department to give money for getting something to distribute to or office. I could not find my friend Mr. Manikandan so I gave to Mr. Ramakrishna from commercial to do the favor for me. He promised it would be done on time. I was about to reach Vijayawada city I just enquire office that any chocolate or sweets distributed in our office. The answer was big NO. I called up and checked with Ramakrishna, he said he got the chocolate but not distributed. He again promised it would be done tomorrow without fail, but never happened. The root cause of this incident is the chocolates are never purchased and then how could it be distributed? Finally the Day was totally spoiled. This is the way my official birthday ended this year 2015.


Sunday, June 1, 2014

Wednesday, October 23, 2013

நிர்குணன்

நிர்குணன் தனது கல்லூரி படிப்பை முடித்து இளநிலை பொறியியல் பட்டத்தை கையில் வைத்துகொண்டு பல மாதங்களாக வேலை தேடி அலைந்து கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு வேலை கிடைப்பதென்பது குதிரை கொம்பாகவே இருந்தது. இதனால் தீடீரென ஒரு முடிவுக்கு வந்தவன் வேலை தேடி அலைவதை நிறுத்திவிட்டு, மேற்கொண்டு படிப்பதாக தன் தந்தையிடம் கூறினான். இவன் தந்தை மிகவும் எளிமையானவர், அதேநேரத்தில் தன் சொல்வன்மையால் எதையும் தன்சுற்றுகுள் வைத்துகொள்பவர். தன் பிள்ளைகளை படிக்கவைத்து பார்க்க வேண்டும் என்பது இவரது ஆசையாக இருந்தது ஆகையால் இவர் தன் மகன் தொடர்ந்து படிப்பதற்கு ஒப்புதலும் அளித்தார்.


தமிழ்நாட்டில் இவன் செல்லாத கல்லூரிகள் இல்லை, பல்கலைகழகமும் இல்லை அனைத்து பாடசாலையிலும் காலியிடம் ஒன்று கூட இல்லை என்று ஒரே பதிலை உதித்தனர். இவன் வேலை தேடி அலைந்த காரணத்தால் காலத்தை தவறவிட்டான், ஆகையால் தன்னை வெகுவாக நொந்து கொண்டான் இன்று அவன் பேச்சை அவன் அங்கங்கள் கூட ஏற்க மறுக்கின்றன அதற்கு சாட்சியாக அவன் அறியாது அவன் கண்கள் இடம் பொருளறியாது தாரைதாரையாக நீரை வடிகின்றது. இத்தருணத்தில் எல்லோருக்கும் வரும் ஒரு ஆவேசம் இவனுக்கும் வந்தது, தன்வாழ்நாளில் முதுநிலை பட்டம் பெறாது தன் உயிர் மடியாது என்று தன் மனதில் ஆழ அழுத்தமாக எழுதிகொண்டான், இருபினும் இச்சமயத்தை எவ்வாறு எதிர் கொள்வது என்று அவனுக்கு புலப்படவில்லை. திரும்பினான் தன் கிராமத்தை நோக்கி பின் சிறிது காலம் தன் விவசாய நிலத்தில் வேலை செய்தான் நிர்குணன். 

சிறு வயதிலிருந்து வயல்களில் வேலை செய்து வருகிறான் ஆகையால் இவனுக்கு விவசாயம் வேலை செய்வது ஒன்றும் புதிதல்ல. மீண்டும் ஒரு முயற்சி எடுக்க வேண்டும் என்று அவன் அடிமனது துடித்தது, அதன்பொருட்டு தன் கிராமத்திற்கு அருகாமையிலுள்ள ஒரு பொறியியல் துறை நிறுவனத்தில் வேலை கேட்டு சென்றான், ஆனால் அங்கிருந்த பாதுகாவலனால் அதுவும் தோல்வியைதழுவியது, கடைசியாக ஒரு ஒப்பந்தகாரரின் உதவியோடு நிறுவனத்திற்குள்ளோ செல்ல அனுமதிபெற்றான். சிறிது நேரம் காத்திருக்கும்படி உதவியாளர் மூலம் ஓலை வந்தது, நிர்குணனுக்கு வேலை கிடைக்குமோ கிடைக்காதோ என்ற எண்ணத்தில் கைகால் சற்று உதறவும் செய்தது. தம்பி உங்களை மேலாளர் அழைகிறார் என்று உதவியாளர் கூறியதும் சற்று நிதானம் தவறி பின் கட்டுபடுத்திகொண்டு அறையின் கதவை சீண்டி அனுமதி பெற்று மேலாளர் முன் அமர்ந்தான்.

இவனது சுயபுராணத்தை எடுத்து அவரிடம் நீட்டீனான், அதனை பார்த்த அவரது நெற்றி சுருங்கி முகம் சற்று கோணலானது, இவனுக்கு மீண்டும் கைகால் உதற தொடங்கியது, அவனுக்கு புரிந்தது அவனது சுயபுராணம் இன்னும் அதிக உட்பொருட்களையும், பார்த்ததும் கண்கவர் வண்ணம் இருக்கவேண்டும் என்று அறிந்து கொண்டான். அவர் சில கேள்விகளை கேட்டுவிட்டு பின்னர் உனக்கு இங்கு வேலையில்லை என்று கூறிவிட்டு "நீ ஒத்துக்கொண்டால் உனக்கு புதுக்கோட்டையில் உள்ள நிறுவனத்தில் ஒரு வேலையை அமைத்து தருகின்றேன்" என்று கூறினார், அவனது முகம் இப்பொழுது அதிகமாக ஒளிர்ந்தது. வேலை பார்க்குமிடம் எத்திசையில் இருந்தாலும் சென்று வேலை செய்வதற்கு முழு ஆவலாகவே இருந்தான். தன் தலையை நன்கு ஆட்டினான், அவரும் புரிந்துகொண்டு புதுக்கோட்டை நிறுவனத்திலுள்ள ஒருவரின் குறிப்பை அவனிடன் அளித்து அவரை சென்று பார்க்கசொன்னார். அதன்படி இருநாட்கள் கழித்து புதுக்கோட்டை சென்று அவரை சந்தித்தான். அவனுக்கு சில வேலைகளை தினந்தோறும் செய்யுமாறு நிர்பந்தித்தார். நிர்குணனின் பெயரை வருகை பதிவேட்டில் பதிந்து கையொப்பம் இடுமாறு கேட்டுக்கொண்டார். 

அவன் படிப்பிற்கும் இந்த வேலைக்கும் துளியளவுகூட சம்பந்தமில்லை, இருந்தும் காலத்தை கடக்க வேண்டிய கட்டாயம் அவனை தொடர்ந்து வேலையை கவனிக்க செய்தது. ஒருவழியாக ஒரு வேலையில் சேர்ந்துவிட்ட மனநிம்மதியை அடைந்தான். இவன் தினந்தோறும் வீட்டிற்கு வந்து சென்றான், சொல்ப வருமானத்திற்கு இவன் மாதிராபட்டியில் தொடங்கி இலுப்பூர் வழியாக புதுக்கோட்டை சென்றடைந்து பின்னர் மீண்டும் மாதிராபட்டியை அடைய இவனது பயணநேரம் குறைந்தது நான்கு மணி நேரம் நாளொன்றிற்கு இருந்துவந்தது. ஒரு நாள் இவன் ஒரு பேரழகி ஒருத்தியை மாதிராபட்டியில் ஐந்தாம் எண் பேருந்தில் பார்த்தான், கண்டிப்பாக அவளது ஊர் மேற்கில்தான் இருகின்றது என்று திடமாக நம்பினான். மேலும் அவளது பேச்சுவழக்கு, உடையணிந்து வந்தவிதம், உடலமைப்பு, அவளின் குறுகுறு பார்வை போன்ற அனைத்தும் அவள் மேகாட்டுகாரி என்பதை உறுதி செய்து நிர்குணனை நிலைகுலைய வைத்தது. 

நிர்குணனுக்கு இப்பொழுது பேருந்து பயணம் மிகவும் இனிமையாக தோனியது. ஒருவார காலம் இவன் அவளை பார்பதும் அவள் இவனை பார்பதுமாக பேருந்து பிரயாணம் நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. இவனுக்கு அவளிடம் ஏதாவது பேசவேண்டும்போல அவனது மனம் தூண்டியது. அவனது மனதிற்கு அடிமைபட்டு அவளிடம் பேசுவதற்கு முடிவெடுத்தான். மணப்பாறை-கொடும்பாலூர்-இலுப்பூர் வழிதடத்தில் ஐந்தாம் எண் அரசு நகர பேருந்து இயக்கப்பட்டு வருகின்றது. மாதிராபட்டியில் நிர்குணன் எடுத்த முடிவு இலுப்பூர் வந்தும் அவனால் அவளிடம் பேச இயலவில்லை. இலுப்பூரிலிருந்து புதுக்கோட்டைக்கு வேறொரு பேருந்தில் செல்ல வேண்டியிருப்பதால் அங்கு சிறிது நேரம் காத்திருப்பது வழக்கம். அந்த சந்து நேரத்தை பயன்படுத்தி கொண்டான்.

"நீ உமா தோழி அனித்தாதானே? நீ கொடும்பாலூர் அரசு பள்ளியில் பத்தாம் வகுப்புவரை படித்தாய்தானே?" என்று இடைவிடாது அவள் அருகில் சென்று அவள் பதில் சொல்ல நேரம் கொடுக்காது தனது கேள்விகளை தொடுத்தான். நிர்குணன் சற்று பதட்டமாகவே இவ்விடத்தில் காணப்பட்டான். "இல்லை, நான் செவல்பட்டி அரசு பள்ளியில் படித்தேன், எனக்கு உமா என்று தோழி யாரும் கிடையாது" என்று பதிலளித்தாள். இவனுக்குதான் முன்னரே தெரியுமே, அவள் இவனுடன் படிக்கவில்லை என்று, ஆக இவன் எதிர்பார்த்த பதில்தான். அடுத்து என்ன கேள்வி கேட்பது என்று தெரியாமல் அங்குமிங்கும் தன் பார்வையை செலுத்தினான். அவளுக்கும் இது ஒரு புதுவித உணர்வாகவே இருந்தது, ஆகையால் அவளும் அதற்குமேல் எதுவும் விதண்டவாதமாக தன் எதிர்ப்பை தெரிவிக்கவில்லை. 

"உன்னைபோலவே அனிதா என்ற தோழி எங்கள் வகுப்பில் படித்தாள், அவளை போலவே நீயும் இருந்ததால் நான் உன்னிடம் கேட்டேன்" என்று அவளிடம் மழுப்பினான் நிர்குணன். அவளுக்கும் இந்த உறவு இத்துடன் முடியகூடாதென்று எண்ணம் தோன்றி ஓரிரு கேள்விகளை இவனிடம் கேட்டாள். நிர்குணனும் தான் பேசுவதறியாது குளறிகொண்டு தன்னை பற்றி சிறிது அதிகமாகவே அவளிடம் கூறினான். அவளும் ஏதோ புரிந்ததுபோல் தலையசைத்தாள். இதற்குமேலும் அவள் அருகில் நிற்க வேண்டாம் என்று எண்ணிய அவன் சற்று தூரமாக சென்று பேருந்துக்காக காத்திருந்தான், இவ்வளவுதூரம் அவளிடம் பேசி அவள் பெயரை கேட்கவில்லையே என்று அப்பொழுது அவன் மனம் அடித்துகொண்டது. இவன் பெயரை அவளிடம் சொல்ல இவனும் மறந்திருந்தான். இவன் அலுவலகம் சென்றும் அவளின் நினைவிலேயே அந்த நாளை கழித்தான். ஏன் இந்த இரவு இவ்வளவு நீளமாக உள்ளது தனக்குதனே கேட்டுகொண்டான், முழுமையான தூக்கம் அந்த இரவில் இவனை தீண்டவில்லை. வெகுசீக்கிரமாக தன் படுக்கையிலிருந்து எழுந்து காலை தன் கையால் கட்டிகொண்டு குந்திவிட்டான், இன்னும் சில நாழிகைகள் இருந்தது, பின்னர் குளித்து ஐந்தாம் எண் நகரபேருந்தை வரவேற்பதற்காக அந்த அதிகாலை இருட்டையும் பொருட்படுத்தாது கிளம்பிவிட்டான். 

அன்று வழக்கம்போல் பேருந்து வந்தது, அதில் அவளைத்தேடி அங்கும் இங்கும் அமைந்த இருக்கைகளை அவன் கண்கள் சல்லடையாக துளைத்தது. அவள் சிக்கினாள் நிர்குணனின் கண்களால் சிறைபிடிக்கபட்டால், என்ன செய்வது என்று அறியாது திகைத்து நின்றாள். அது இவனுக்கு சாதகமாக அமைந்தது, இருபினும் உள்ளுகுள் ஒரு இனம்புரியாத பயம் அவனை கவ்விகொண்டது, ஆகையால் அவனால் உடனடியாக அவள் அருகில் செல்லவோ பேசவே இயலவில்லை. பல மணிநேர பேருந்து பயணித்திற்கு பிறகு அவன் அவள் அருகில் சென்றான் அவளும் எப்பொழுது என்னருகில் வருவான் என காத்திருந்தாள் போல் அவளது முகம் தீடீரென வெட்கத்தில் சிவந்து, நாணத்தால் உடல்நனைந்து, மெதுவாக பார்வையை அவன் மீது வீசினாள், நிர்குணனுக்கு ஒரு நொடி இதயம் வேலை நிறுத்தம் செய்தது. அதனை அவள் அறிந்திருந்தாளோ என்னவோ! மறுநொடியில் தன்பார்வையை அவன்மீதிருந்து விலக்கி தலையை கவிழ்த்து பேருந்தின் கடினமான தரைதளத்தில் பதித்திருந்தாள். பேருந்தின் செங்குத்தான கம்பத்தில் அவளின் பூக்கரங்கள் கொடிபோல் படர்ந்திருந்தன. 

நிர்குணன் தன் வாழ்நாளில் இதுபோன்ற ஒருதருணத்தை கண்டதில்லை அனுபவித்ததில்லை, ஆகையால் அவன் தன்னை சுற்றி இருபவர்களையோ நடக்கும் செயல்களையோ அவன் பொருட்படுத்துவதாக இல்லை. அவளை அவன் அங்குலம் அங்குலமாக தன் மனமென்னும் பெட்டகத்தில் கண்ணென்ற புகைபட கருவிகளால் கோடானகோடி அழகிய வண்ண வண்ண புகைபடங்களை பதித்துகொண்டான். பேருந்து ஏதோ ஆகாயத்தில் மிதப்பது போல் இருவரும் உணர்ந்தார்கள் ஆனால் உண்மையில் அந்த பேருந்து சாலையின் நிலைமையறிந்து மிககுறைந்த வேகத்தில் பயணித்து கொண்டிருந்தது. இப்பொழுது அவள் "உங்களுடைய பெயர் என்ன?" என்று நிர்குணனிடம் தலைதாழ்த்தி வினவினாள். "கேசவ நிர்குணன் எனது முழுப்பெயர், நிர்குணன் என்றே என்னை அனைவரும் அழைகிறார்கள்" என்று பதிலளித்து சிறிது நேரம் மவுனமாக நின்றான். என்ன இவன், நான் அவன் பெயரை கேட்டதே அவன் எனது பெயரை கேட்பான் என்பதற்குதானே ஆனால் என் பெயரை கேட்காமல் அப்படியே என்னை பார்த்து கொண்டு இருகிறானே! என்று மனதிற்குள் முனுமுனுத்து கொண்டாள். அவளது முனுமுனுத்த உதடுகள் ஆடிய நாட்டியத்தை கண்ட அவன் சட்டென்று "உனது அழகிய பெயரை இன்னும் கூறவில்லையே என்னிடம்" என்று அவளின் முழு எண்ணத்தை தன் சொற்களால் நிறைவேற்றினான். பேரானந்தமடைந்த அவள் "எனது பெயர் வசந்தகுமாரி" என்று தன் பவள உதடுகளின் அசைவினால் உதிர்த்தாள். அவன் அவளது பெயரை பலமுறை மனதிற்குள் உச்சரித்து ரசித்து கொண்டான். ஏதோ ஒரு நாட்டின் ராசகுமாரிக்கு இணையாக அவளையும் அவளது பெயரையும் புணைந்து ஆழ்ந்த ஆராய்ச்சி செய்துகொண்டு இருந்தான்.



Saturday, June 29, 2013

உளுந்து சாகுபடிக்காரனின் சாபம்

என் பெயர் விவசாயி. வீட்டில் வைத்த பெயரைப் பற்றி நீங்கள் எந்த ஆய்வுக்கும் போகத் தேவையில்லை. ஏனெனில், எல்லாருக்கும் போலவே வீட்டில் எனக்கு வைத்த பெயர் மகிழ்வூட்டக்கூடியது. எல்லாரையும் போலவே அப் பெயருக்கும் எனக்கும் யாதொரு தொடர்பும் இல்லை. என் கிராமத்தில் என்னை ஏமாளி என்றும், நகர எல்லைக்குள் கோமாளி என்றும் அழைப்பது வழக்கம். மாநகர எல்லைக்குள் எனக்குப் பெயரிடும் அக்கறையைக்கூட யாரும் காட்டுவதில்லை. உங்களிடம் பேச நிறைய சேதிகள் என்னிடம் உண்டு. இப்போது நான் என் உளுந்து சாகுபடி குறித்துப் பேச விரும்புகிறேன்.


நீங்கள் இன்று காலையில் உண்ட இட்லியிலோ தோசையிலோ வடையிலோ என் தோட்டத்து உளுந்து இருந்திருக்கலாம்.  இது ஒன்றே உங்களுக்கும் எனக்குமான உறவு. இந்த உறவின் உரிமையில்தான் உங்களுடன் பேசும் துணிவு எனக்கு ஏற்பட்டது.  அந்த உணவில் என்னுடைய மற்றும் என்னுடன் தோட்டத்தில் வேலை செய்தவர்களுடைய வியர்வை, கண்ணீர் வாடை இருக்க வாய்ப்பில்லை. ஏனெனில், உங்களுக்குக் கிடைப்பவை அனைத்தும் சுத்திகரிக்கப்பட்டவை. நீங்களும் அவற்றையே விரும்புகிறீர்கள். சுத்திகரிப்புச் செய்யப்படும் ஆலைகளில் தேடிப் பார்த்தாலும் அவற்றை உணரக்கூட முடியாது. ஏனெனில் அவை மாந்திரிக மாற்றத்திற்குட்பட்டுக் கரன்சிகளாக மாறி ஆலை உரிமையாளர்களின் மற்றும் வணிகர்களின் கல்லாக்களில் உறைகின்றன. காந்தியின் சிரிப்பில் கண்ணீரையோ வியர்வையையோ தேடும் வல்லமை யாருக்கு உண்டு?

கடந்த மார்கழிப் பட்டத்தில் ஒன்றரை ஏக்கரில் நான் உளுந்து விதைத்தேன். மாசி மாதத்தில் அறுவடை செய்தேன். மன்னிக்கவும், என்னால் டிசம்பர் மார்ச் என்று எழுத இயலவில்லை. மார்கழி என்றால் பனி. மாசி என்றால் முன்பனியும் வெயிலும். இதுதான் என் போன்றோரின் கணக்கு. மார்கழி என்றால் இசைக்கச்சேரி என்பது உங்களில் சிலருக்கான கணக்காக இருக்கலாம். மார்ச் என்றால் பட்ஜெட் சிலருக்கான கணக்காக இருக்கலாம். மார்கழியில் பனியில் உழுவதும் களை பறிப்பதும். மாசியில் வெயிலில் நின்று நீர் பாய்ச்சுவதும் அறுவடை செய்வதுமே எங்கள் புத்திக்கு எட்டியவை.

உளுந்து குறித்த வரவு செலவுக் கணக்கை உங்கள் முன் சமர்ப்பிக்க விரும்புகிறேன். 
உழவு (டிராக்டர்) – ரூ 1750
விதை (ஏடிடீ5)- ரூ 1650
விதைப்பு உழவு (ஏர்) ரூ 500
களை பறிப்பு ரூ 3265
பாத்தி பிடிக்க ரூ 900
அறுவடை ரூ 1200
தூற்றுதல், சுத்தம் செய்தல் ரூ 950
உளுந்து மூட்டைகளைச் சந்தைக்குக் கொண்டு செல்ல வண்டி (டாடா ஏசி) வாடகை ரூ 850
மூட்டை தூக்குபவர் கூலி ரூ 60
மொத்தம் ரூ 11065/-

இதில் நானும் என் தோட்டத்தில் பணிபுரிபவரும் பார்த்த வேலைகளுக்கான கூலி எதுவும் சேர்க்கப்படவில்லை.ரசாயன உரம், பூச்சி விக்ஷம் ஆகியவை பயன்படுத்தவில்லை. இவற்றைப் பயன்படுத்துவது பாவம் செய்வதாகும் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு உண்டு. இதனால்தான் கிராமத்தில் எனக்கு நான் சொன்ன பேர் வைக்கப்பட்டுள்ளது என்பதை தயை செய்து குறித்துக்கொள்ளுங்கள்.

மேலும், இந்த சாகுபடி நடந்த காலத்தில் நான் வருமானம் தரக்கூடிய வேறெந்த வேலையும் செய்யவில்லை. விவசாயமும் ஒரு வருவாய் ஆதாரம் என்பதும், வேறெந்த வேலையைக் காட்டிலும் இதில் புண்ணியம் சேரும் என்பதும் என் நம்பிக்கை. இதனால்தான் நகரத்தில் எனக்கு நான் சொன்ன பேர் வைக்கப்பட்டுள்ளது என்பதையும் தயை செய்து குறித்துக்கொள்ளுங்கள்.

மொத்த விளைச்சல் 300 கிலோ. 
ஒரு கிலோ உளுந்து வாங்கப்படும் விலை ரூ 42/-
நான் வாங்கிய விதையின் விலை 110 ரூபாய் என்பதைத் தங்கள் மேலான  கவனத்தில் கொள்ள வேண்டுகிறேன்.இதுபோக, நீங்கள் கடைகளில் வாங்கும் உளுந்தின் விலை ஒரு கிலோ ரூ 80 என்பதை உங்களுக்கு நினைவூட்டத் தேவையில்லைதானே?என் போன்றோரின் உளுந்து வாங்கப்பட்டு தோல் நீக்கப்பட்டு உங்களிடம் வந்து சேர்கிறது. வாங்கி விற்பவர்கள் தாங்கள் செய்யும் இந்தச் சிறிய வேலைக்கு எடுத்துக்கொள்ளும் ஆதாயம் கிலோவுக்கு 38 ரூபாய். கிலோ ஒன்றுக்கு 42 ரூபாய் என 300 கிலோவை விற்றால் 12600ரூபாய் கிடைக்கும். ஆக மொத்தம் மார்கழி முதல் மாசி வரை நானும் என் பணியாளரும் பார்த்த வேலைக்குக் கிடைத்த தொகை ரூ.1535/

இந்த சொற்பத் தொகையில் எந்த மனிதனும் வாழ முடியாது என்பது உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். அப்படி வாழ்ந்தாலும் அவன் நாகரிகம் எனப்படும் சொல்லுக்கான எந்தத் தகுதியையும் அடைய முடியாது என்பதையும் தாங்கள் அறிந்திருப்பீர்கள்தானே! மாநகர எல்லைக்குள் என்னை யாரும் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளாததன் காரணம் இதுவே என்பதை தயை செய்து குறித்துக்கொள்ளுங்கள்.

நீங்களும் பாவம்தான். உங்களிடமும் போதிய பணமில்லை. ஆனாலும் உங்களுக்கு மூன்று வேளை உணவு கிடைக்கக் காரணம் என்ன என்பதை அருள் கூர்ந்து யோசித்துப் பாருங்கள். அதேபோல, ஒரு மளிகைக் கடைக்காரர் உங்களையோ உங்கள் மனைவி மக்களையோ பார்த்து ’சார்...மேடம்’ என்று அழைத்து மரியாதை செலுத்துபவர், உங்களைவிட அதிகம் சம்பாதிக்கிறார் என்பதை என்றாவது உணர்ந்திருக்கிறீர்களா? 

நீங்கள் மாதம் 20 ஆயிரம் சம்பாதித்தால் உங்கள் குடியிருப்பு கடைக்காரருக்கு மாதம் 4ஆயிரம் செலுத்துவீர்கள். 50 ஆயிரம் சம்பாதித்தால் 8 ஆயிரம் செலுத்துவீர்கள். உள்ளத்தனைய மலர் நீட்டம் என்பது போல், குடியிருப்பின் சம்பளத்தனைய மளிகைக் கடைக்காரர் உயர்வு!

சாகுபடி செய்யும் எங்களைவிட மொத்த வியாபாரிகள் மிக நன்றாக வாழ்வதை நாங்கள் பார்க்கிறோம். உங்களுக்கு ஏதோ வேலை இருக்கிறது. சம்பாத்தியம் வருகிறது. ஆகவே, இவை குறித்த கவலை தேவையில்லை என நீங்கள் எண்ணலாம். உங்கள் தாய் தந்தையர் இதே போல நினைத்தார்கள். அதனால்தான், 10 ரூபாய் உளுந்து அவர்கள் காலத்தில் 40 ரூபாய் ஆனது.
நீங்களும்  இதையே நினைத்தால் உங்கள் மக்கள் 250 ரூபாய் கொடுப்பார்கள். அதுவரை நீ இருப்பாயா? என உங்களில் சிலர் என்னைப் பார்த்துக் கோபப்படுவதை என்னால் உணர முடிகிறது.

நான் இருப்பேன். என் வீட்டு இட்லி தோசை வடைக்கு மட்டும் உளுந்து விதைத்துக்கொண்டும் பணம் சம்பாதிக்கும் வேலை பார்த்துக் கொண்டும் ஓய்வு நேரத்தில் மட்டும் என் தோட்டத்துக்குப் போய்க்கொண்டும்...பிடித்த காய்கறிகளைப் பயிரிட்டுக் கொண்டும் நான் இருப்பேன்.

நண்பர்களே... பணம் பொதுவானது. அதை நாங்களும் சம்பாதிக்க முடியும். நிலம் எங்களுக்கானது. அது உங்களில் பலருக்கு இல்லை என்பதை நானறிவேன். சாகுபடி அறிவு எங்களுக்கு மட்டுமேயானது. அது உங்களில் எவருக்கும் இருக்காது என்பதையும் நானறிவேன். 

இந்தக் கடிதத்தை எழுதத் தோன்றிய காரணத்தையும் உங்களுக்குச் சொல்ல வேண்டும்.உளுந்து விலை உயர்வுக்காக நீங்கள் வருந்தியும் கோபமுற்றும் வருகிறீர்கள். உங்களுக்காக முதல்வரும் பிரதமரும் பதிலளிக்கிறார்கள்.  காய்கறி விலை, பருப்பு விலை, எண்ணெய் விலை குறித்தும் உங்களுக்குக் கோபம் உண்டு.ஹமாம் சோப்பு விலை வருடம் தோறும் உயர்வது குறித்து நீங்கள் யாரும் ஹிந்துஸ்தான் லீவர் கம்பெனிக்கு எதிராகப் போராடியதாக நான் கேள்விப்படவில்லை. பாட்டா செருப்பு விலை உயர்வு குறித்து உங்களில் ஒருவரும் பாட்டா கடை முன் உரக்கப் பேசுவது கூட இல்லை. தேநீர் ஒன்று 5 ரூபாய்க்கும் 4 ரூபாய்க்கும் விற்கப்படுவதை நீங்கள் கண்டுகொள்ளவே இல்லை.தண்ணீர் ஒரு லிட்டர் 14 ரூபாய்க்கு விற்கப்படுவதையும் அதை நீங்கள் வாங்குவதையும் பார்க்கும் எங்கள் வயிறு எரிகிறதுதான். பெப்சி கோக் இன்ன பிற இத்யாதிகளைக் கடைக்காரர் சொல்லும் விலை கொடுத்து நீங்கள் வாங்குவதையும் அந்தப் பொருட்களின் விலை குறித்து  நீங்கள் அலட்டிக்கொள்ளாமலே இருப்பதையும் பார்த்த பிறகுதான் இந்தக் கடிதம் அவசியமானது எனக்கு.

இலவச மின்சாரம், மானியம் ஆகிய சலுகைகள் எங்களுக்கு இருப்பதாக உங்களில் பலர் பொறாமையோடு பேசுவதைக் கேட்டிருக்கிறேன். உங்கள் வீட்டுக்கு மின்சாரம் இலவசம், உங்கள் வாகன பெட்ரோலுக்கு மானியமும் தரப்படும். ஆனால், உங்கள் சம்பளத்தை மட்டும் கொத்தவால்சாவடி மொத்த வியாபாரியிடம், அவர் என்ன தர நினைக்கிறாரோ அந்த அளவுக்கு வாங்கிக்கொள்ளலாம் என ஒரு சட்டம் வந்தால் மட்டும்தான் அந்த சலுகைகளின் வலி உங்களுக்குப் புரியும்.

வணிகர்களுக்கு எதிராகப் போராடி ஓய்ந்து போனவர்களின் பிள்ளைகள் நாங்கள். இனி, அப்படி ஒரு போராட்டம் தேவையில்லை என்பது எங்கள் முடிவு. உங்களுக்கும் உங்கள் பிள்ளைகளுக்கும் தேவை என்றால் ஏதாவது செய்யுங்கள்.இல்லையென்றால், இன்னும் சிறிது காலம் கழித்து, உங்களுக்கு உத்தியோகம் இருக்கும், வீடு வாசல் இருக்கும், டாடா நேனோ அல்லது வேறு ஏதேனும் தீப்பெட்டி கார் கூட இருக்கும், புதிய மாடல் 3 ஜி மொபைல் இருக்கும், இன்னும் பலவும் இருக்கும், உணவு மட்டும் இருக்காது.  அது எங்களிடம் இருக்கும்.

இப்போது நாங்கள் அனுபவிக்கும் பசியை, அது தரும் அவமானத்தை நீங்கள் சந்திக்க நேரும். ஆனால், அரசாங்கம் உங்களைக் கைவிடாது. ’கரன்சியைத் தின்று உயிர் வாழும் கலை’ கற்றுத் தரும் கல்லூரிகள் அரசு அனுமதியுடன் (நிகர்நிலைப் பல்கலைக் கழகங்களும்தான்) துவக்கப்படும். அவற்றில் படிக்க, நீங்கள் உங்கள் பணிக் காலத்தின்(சர்வீஸ் என்றால் புரியும்தானே) 20 ஆண்டு வருவாயைக் கடனாகப் பெற நேரிடும். இது ஒன்றும் உங்களுக்குப் புதிதல்ல. ஏற்ர்கனவே, இதே போன்ற வாழ்க்கை அடமானத்தின்படி, அட்டைப் பெட்டி வீடுகள் கட்டி அவற்றுக்கு ராயல்  வில்லா, ஹேப்பி ஹோம் என்றெல்லாம் வேடிக்கையாகப் பெயரிட்டு வாழ்ந்து பழகியவர்கள் நீங்கள்.

விளை நிலத்தைப் பொறியியல் கல்லூரிகளுக்கு விற்றுவிட்டு, கல்லூரிகளில் விவசாயம் செய்வது எப்படி எனப் படித்த மேதைகள் அல்லவா நீங்கள்! கரன்சி படிப்புக்கும் விற்பதற்கென ஏதேனும் இல்லாமலா போகும்! நாங்கள் உணவு உண்டு, பெண்டு பிள்ளைகளுடன் கூடிக் குலாவி இருக்கும் நேரம், நீங்கள் கரன்சி உண்டு உயிர் நீட்டிப்பு செய்வீர்கள். 

நாங்கள் மனிதர்களாகவும் நீங்கள் வேறு ஏதோவாகவும் இருக்கப்போகும் காலம் அதுவாக இருக்கும்.இப்படி நடக்கக் கூடாதெனில்,ஒன்று, உங்களில் பலர் ஊர் திரும்பி வயலில் இறங்க வேண்டும். அல்லது, ஒவ்வொரு வடையிலும் இட்லியிலும் பிரியாணியிலும் இருக்கும் எங்கள் வியர்வை வாடையை உணர வேண்டும். காற்றில் கலந்து வரும் எமது பெருமூச்சின் சூட்டைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். 

உளுந்தின் நிறம் கருப்பு! உங்கள் வீட்டில் இருக்கும் உளுந்து தோல் உரிக்கப்பட்டது!

--
ம.செந்தமிழன் ( http://kaattchi.blogspot.in/2010/05/blog-post_08.html)

Friday, November 2, 2012

பண்ணை விவசாயம் 2012

நாற்றாங்காலில் பொன்னி நெற்பயிர் நடவுக்கு ஆயத்தநிலையில் உள்ளது

இந்த வருடத்திற்க்கான முதல் கட்ட பொன்னி நெற்ப்பயிர் நடவு 10/10/2012 அன்று பண்ணையில் முற்றுப்பெற்றது. அடுத்த கட்ட நடவு மிக விரைவில் தொடங்கப்பெற்று அதற்கான வேலைகள் முடுக்கி விடப்பட்டு 28/10/2012 அன்று முற்றுப்பெற்றது. 

போதிய மழைநீர் ஆதாரம் இல்லாமல் கிணற்று பாசனம் கொண்டே இந்தாண்டு நடவு பணிகள் நடைபெற்றது. இதற்க்கிடையில் கடந்த ஒரு வார காலமாக "நிலம்" புயல் வங்க கடலில் உருவாகி போதுமான மழை பொழிவை பெற்று பண்ணை விவசாயம் ஓரளவு புத்துணர்ச்சி பெற்றுள்ளது.

Thursday, November 1, 2012

கீழப்பட்டி வருந்துகிறது!!!

திரு. அடைக்கன் அவர்கள்
(புகைப்பட நாள்: 10/06/2005)
திரு. அடைக்கன் பூசாரி அவர்கள் 13/10/2012 - சனிக்கிழமை அன்று காலை அவரது வீட்டிலிருந்து களத்துக்கு செல்லும் போது ஆற்றை கடந்த சில அடி தூரத்திலே மயங்கி கீழே விழுந்துவிட்டார், அதைதொடர்ந்து அவரது காதில் குருதி கசிவும் ஏற்ப்பட்டது. பின்னர் உடனடியாக வீட்டுக்கு கொண்டு செல்லும் வழியில் அவர் உயிர் பிரிந்துவிட்டது. 

இயந்திரவியல் மற்றும் மின்னியல் துறையில் அவரது பங்களிப்பு இந்த பகுதி மக்களுக்கு மிக மிக அதிகம். . ஒரு காலகட்டதில் கமலைகள் (மாடுகள் கொண்டு நீர் இரைக்கும் முறை) மறைந்து, விசை பம்புகள் வந்த காலகட்டதில் பாமர விவசாய மக்களுக்கு இவரது தொண்டு ஒரு வரப்பிரசாதமாக அமைந்தது. இவர் ஆண்டிக்கோன் குளக்கரையில் அமைந்துள்ள கருப்பகோயில் பூசாரியாகவும் தன்பணியை செவ்வனே செய்து வந்தார். 

இவரது இழப்பு மாபெரும் இழப்பு என்பதில் எள்ளவும் சந்தேகம் இல்லை. இவரை பிரிந்து வாடும் இவரது குடும்பத்திற்கு எமது ஆதரவும், அரவணைப்பும் என்றென்றும் உண்டு. இவரது ஆத்மா சாந்தி அடைய கீழப்பட்டி மக்களின் சார்பாகவும், பண்னையின்  சார்பாகவும் இறைவனை வேண்டிக்கொள்கின்றோம்.

கீழப்பட்டி வருந்துகிறது!!!

திரு. கண்ணன் ஐயர் அவர்கள்
(புகைபட நாள்: 10/06/2005)
திரு. கண்ணன் ஐயர் அவர்கள் 11/09/2012 - செவ்வாய்கிழமை அன்று காலை அவரது வீட்டில்  உயிர் பிரிந்தது. நெடுநாட்களாக உடல் நிலைகுன்றி மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பெற்றுவந்தார்.

இவர் காளப்பனூர் மற்றும் அந்த பகுதியை சார்ந்த மக்களுக்காக ஆற்றிய பணிகள் எண்ணற்றவை. இவர் கொடும்பாளூர் ஊராட்சி தலைவராக 2006 ம் ஆண்டு முதல் 2011 ம் ஆண்டு வரை பணியாற்றி எண்ணற்ற திட்டப்பணிகளை உருவாக்கி அதனை செம்மையாக மக்களுக்காக செயல்படுத்தினார். காலம் உள்ளவரை இப்பணிகள் இவரது பெயரை போற்றிக்கொண்டுதான் இருக்கும்.

இவர் மக்களோடு மக்களாக நின்று, தனக்கென்று எவ்வித எதிர்பார்ப்பும் இல்லாது, தன்மக்களுக்காகவே பணியாற்றும் முறை ஒரு மகத்தான முறையாகும். இப்பகுதி மக்கள் இவரை இழந்திருந்தாலும், இவரது மக்கள் பணியால் என்றென்றும் மக்களின் மனதில் வாழ்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறார். கீழப்பட்டி இவரது ஆத்மா சாந்தியடைய கடவுளை வேண்டிக்கொள்கின்றது.

இவர் விட்டு சென்ற மக்கள் பணிகள் தொடர்ந்து இம்மக்களுக்காக நடைபெற, ஊராட்சி மன்றமும், மக்களும் தொடர்ந்து தகுந்த நடவடிக்கை எடுப்பார்கள் என்று நம்பப்படுகின்றது.

Saturday, May 14, 2011

ஜெயலலிதா அமோக வெற்றி - சட்டசபை தேர்தல் 2011


தமிழக சட்டசபை தேர்தலில் அ.தி.மு.க., அமோக வெற்றி பெற்றதை அடுத்து, ஏப்ரல் 15 ஆம் தேதி முதல்வராக ஜெயலலிதா பதவி ஏற்க உள்ளார். அ.தி.மு.க., கூட்டணி, 198 தொகுதிகளில் வெற்றி பெற்றது. இதில், அ.தி.மு.க., மட்டும் போட்டியிட்ட, 160 தொகுதிகளில், 148ல் வெற்றி பெற்று, தனிப் பெரும்பான்மையுடன் ஆட்சி அமைக்கிறது. இது தமிழக மக்களுக்கு தன் வாழ்க்கை தரத்தை உயர்த்துவதற்கு ஒரு வாய்ப்பாக இருக்கும் என நம்புகிறோம்.

Tuesday, November 9, 2010

Barack Obama, American President, addressed the Indian Parliament on Monday, 08 November 2010

Visiting American President Barack Obama addressed the Indian Parliament on Monday. He is the fourth US President to address the House after Dwight Eisenhower, Jimmy Carter and Bill Clinton.


Here's the full text of Obama's address:

Mr. Vice President, Madame Speaker, Mr. Prime Minister, Members of the Lok Sabha and Rajya Sabha, and most of all, the people of India.

I thank you for the great honor of addressing the representatives of more than one billion Indians and the world's largest democracy. I bring the greetings and friendship of the world's oldest democracy - the USA, including nearly three million proud and patriotic Indian Americans.


Over the past three days, my wife Michelle and I have experienced the beauty and dynamism of India and its people. From the majesty of Humayun's Tomb to the advanced technologies that are empowering farmers and women who are the backbone of Indian society. From a Diwali celebration with schoolchildren to the innovators who are fueling India's economic rise. From the university students who will chart India's future, to you - leaders who helped to bring India to this moment of promise.

At every stop, we have been welcomed with the hospitality for which Indians have always been known. So to you and the people of India, on behalf of me, Michelle and the American people, please accept our deepest thanks. Bahoot dhanyavad.

I am not the first American president to visit India. Nor will I be the last. But I am proud to visit India so early in my presidency. It is no coincidence that India is my first stop on a visit to Asia, or that this has been my longest visit to another country since becoming President.

For in Asia and around the world, India is not simply emerging; India has already emerged. And it is my firm belief that the relationship between the United States and India - bound by our shared interests and values - will be one of the defining partnerships of the 21st century. This is the partnership I have come here to build. This is the vision that our nations can realise together.
My confidence in our shared future is grounded in my respect for India's treasured past - a civilization that has been shaping the world for thousands of years. Indians unlocked the intricacies of the human body and the vastness of our universe. And it is no exaggeration to say that our information age is rooted in Indian innovations - including the number zero.

India not only opened our minds, she expanded our moral imagination. With religious texts that still summon the faithful to lives of dignity and discipline. With poets who imagined a future "where the mind is without fear and the head is held high." And with a man whose message of love and justice endures - the Father of your Nation, Mahatma Gandhi.

For me and Michelle, this visit has therefore held special meaning. Throughout my life, including my work as a young man on behalf of the urban poor, I have always found inspiration in the life of Gandhiji and in his simple and profound lesson to be the change we seek in the world. And just as he summoned Indians to seek their destiny, he influenced champions of equality in my own country, including a young Martin Luther King. After making his pilgrimage to India a half century ago, Dr. King called Gandhi's philosophy of non-violent resistance "the only logical and moral approach" in the struggle for justice and progress.

So we were honoured to visit the residence where Gandhi and King both stayed - Mani Bhavan. We were humbled to pay our respects at Raj Ghat. And I am mindful that I might not be standing before you today, as President of the United States, had it not been for Gandhi and the message he shared with America and the world.

An ancient civilization of science and innovation. A fundamental faith in human progress. This is the sturdy foundation upon which you have built ever since that stroke of midnight when the tricolour was raised over a free and independent India. And despite the skeptics who said that this country was simply too poor, too vast, too diverse to succeed, you surmounted overwhelming odds and became a model to the world.

Instead of slipping into starvation, you launched a Green Revolution that fed millions. Instead of becoming dependent on commodities and exports, you invested in science and technology and in your greatest resource - the Indian people. And the world sees the results, from the supercomputers you build to the Indian flag that you put on the moon.

Instead of resisting the global economy, you became one of its engines - reforming the licensing raj and unleashing an economic marvel that has lifted tens of millions from poverty and created one of the world's largest middle classes.

Instead of succumbing to division, you have shown that the strength of India - the very idea of India - is its embrace of all colours, castes and creeds. It's the diversity represented in this chamber today. It's the richness of faiths celebrated by a visitor to my hometown of Chicago more than a century ago - the renowned Swami Vivekananda. He said that, "holiness, purity and charity are not the exclusive possessions of any church in the world, and that every system has produced men and women of the most exalted character."

And instead of being lured by the false notion that progress must come at the expense of freedom, you built the institutions upon which true democracy depends - free and fair elections, which enable citizens to choose their own leaders without recourse to arms; an independent judiciary and the rule of law, which allows people to address their grievances; and a thriving free press and vibrant civil society which allows every voice to be heard. And this year, as India marks 60 years with a strong and democratic constitution, the lesson is clear: India has succeeded, not in spite of democracy; India has succeeded because of democracy.

Just as India has changed, so too has the relationship between our two nations. In the decades after independence, India advanced its interests as a proud leader of the nonaligned movement. Yet too often, the United States and India found ourselves on opposite sides of a North-South divide and estranged by a long Cold War. Those days are over.

Here in India, two successive governments led by different parties have recognized that deeper partnership with America is both natural and necessary. In the United States, both of my predecessors - one Democrat, one Republican - worked to bring us closer, leading to increased trade and a landmark civil nuclear agreement.

Since then, people in both our countries have asked: what next? How can we build on this progress and realise the full potential of our partnership? That is what I want to address today - the future that the United States seeks in an interconnected world; why I believe that India is indispensable to this vision; and how we can forge a truly global partnership - not in just one or two areas, but across many; not just for our mutual benefit, but for the world's.

Of course, only Indians can determine India's national interests and how to advance them on the world stage. But I stand before you today because I am convinced that the interests of the United States - and the interests we share with India - are best advanced in partnership.

The United States seeks security - the security of our country, allies and partners. We seek prosperity - a strong and growing economy in an open international economic system. We seek respect for universal values. And we seek a just and sustainable international order that promotes peace and security by meeting global challenges through stronger global cooperation.

To advance these interests, I have committed the United States to comprehensive engagement with the world, based on mutual interest and mutual respect. And a central pillar of this engagement is forging deeper cooperation with 21st century centers of influence - and that includes India.

Now, India is not the only emerging power in the world. But the relationship between our countries is unique. For we are two strong democracies whose constitutions begin with the same revolutionary words - "We the people." We are two great Republics dedicated to the liberty, justice and the equality of all people. And we are two free market economies where people have the freedom to pursue ideas and innovations that can change the world. This is why I believe that India and America are indispensable partners in meeting the challenges of our time.

Since taking office, I've therefore made our relationship a priority. I was proud to welcome Prime Minister Singh for the first official state visit of my presidency. For the first time ever, our governments are working together across the whole range of common challenges we face. And let me say it as clearly as I can: the United States not only welcomes India as a rising global power, we fervently support it, and we have worked to help make it a reality.

Together with our partners, we have made the G20 the premier forum for international economic cooperation, bringing more voices to the table of global economic decision-making, including India. We have increased the role of emerging economies like India at international financial institutions. We valued India's important role at Copenhagen, where, for the first time, all major economies committed to take action to confront climate change - and to stand by those actions. We salute India's long history as a leading contributor to United Nations peacekeeping missions. And we welcome India as it prepares to take its seat on the United Nations Security Council.

In short, with India assuming its rightful place in the world, we have an historic opportunity to make the relationship between our two countries a defining partnership of the century ahead. And I believe we can do so by working together in three important areas.

First, as global partners we can promote prosperity in both our countries. Together, we can create the high-tech, high-wage jobs of the future. With my visit, we are now ready to begin implementing our civil nuclear agreement. This will help meet India's growing energy needs and create thousands of jobs in both our countries.

We need to forge partnerships in high-tech sectors like defence and civil space. So we have removed Indian organizations from our so-called "entity list." And we'll work to reform our controls on exports. Both of these steps will ensure that Indian companies seeking high-tech trade and technologies from America are treated the same as our closest allies and partners.

We can pursue joint research and development to create green jobs; give Indians more access to cleaner, affordable energy; meet the commitments we made at Copenhagen; and show the possibilities of low-carbon growth.

Together, we can resist the protectionism that stifles growth and innovation. The United States remains - and will continue to remain - one of the most open economies in the world. And by opening markets and reducing barriers to foreign investment, India can realize its full economic potential as well. As G20 partners, we can make sure the global economic recovery is strong and durable. And we can keep striving for a Doha Round that is ambitious and balanced - with the courage to make the compromises that are necessary so global trade works for all economies.

Together, we can strengthen agriculture. Cooperation between Indian and American researchers and scientists sparked the Green Revolution. Today, India is a leader in using technology to empower farmers, like those I met yesterday who get free updates on market and weather conditions on their cell phones. And the United States is a leader in agricultural productivity and research. Now, as farmers and rural areas face the effects of climate change and drought, we'll work together to spark a second, more sustainable Evergreen Revolution.

Together, we're going to improve Indian weather forecasting systems before the next monsoon season. We aim to help millions of Indian farming households save water and increase productivity; improve food processing so crops don't spoil on the way to market; and enhance climate and crop forecasting to avoid losses that cripple communities and drive up food prices.

And as part of our food security initiative, we're going to share India's expertise with farmers in Africa. This is an indication of India's rise - that we can now export hard-earned expertise to countries that see India as a model for agricultural development. And that's another powerful example of how American and Indian partnership can address an urgent global challenge.

Because the wealth of a nation also depends on the health of its people, we'll continue to support India's efforts against diseases like tuberculosis and HIV/AIDS, and as global partners, we'll work to improve global health by preventing the spread of pandemic flu. And because knowledge is the currency of the 21st century, we'll increase exchanges between our students, colleges and universities, which are among the best in the world.

As we work to advance our shared prosperity, we can partner to address a second priority - our shared security. In Mumbai, I met with the courageous families and survivors of that barbaric attack. And here in this Parliament, which was itself targeted because of the democracy it represents, we honor the memory of all those who have been taken from us, including American citizens on 26/11 and Indian citizens on 9/11.

This is the bond we share. It's why we insist that nothing ever justifies the slaughter of innocent men, women and children. It's why we're working together, more closely than ever, to prevent terrorist attacks and to deepen our cooperation even further. And it's why, as strong and resilient societies, we refuse to live in fear, we will not sacrifice the values and rule of law that defines us, and we will never waver in the defense of our people.

America's fight against Al-Qaida and its terrorist affiliates is why we persevere in Afghanistan, where major development assistance from India has improved the lives of the Afghan people. We're making progress in our mission to break the Taliban's momentum and to train Afghan forces so they can take the lead for their security. And while I have made it clear that American forces will begin the transition to Afghan responsibility next summer, I have also made it clear that America's commitment to the Afghan people will endure. The United States will not abandon the people of Afghanistan - or the region - to the violent extremists who threaten us all.

Our strategy to disrupt, dismantle and defeat Al-Qaida and its affiliates has to succeed on both sides of the border. That is why we have worked with the Pakistani government to address the threat of terrorist networks in the border region. The Pakistani government increasingly recognises that these networks are not just a threat outside of Pakistan - they are a threat to the Pakistani people, who have suffered greatly at the hands of violent extremists.

And we will continue to insist to Pakistan's leaders that terrorist safe-havens within their borders are unacceptable, and that the terrorists behind the Mumbai attacks be brought to justice. We must also recognise that all of us have and interest in both an Afghanistan and a Pakistan that is stable, prosperous and democratic - and none more so than India.

In pursuit of regional security, we will continue to welcome dialogue between India and Pakistan, even as we recognize that disputes between your two countries can only be resolved by the people of your two countries.

More broadly, India and the United States can partner in Asia. Today, the United States is once again playing a leadership role in Asia - strengthening old alliances; deepening relationships, as we are doing with China; and we're reengaging with regional organizations like ASEAN and joining the East Asia summit - organizations in which India is also a partner. Like your neighbours in Southeast Asia, we want India to not only "look East," we want India to "engage East" - because it will increase the security and prosperity of all our nations.

And as two global leaders, the United States and India can partner for global security - especially as India serves on the Security Council over the next two years. Indeed, the just and sustainable international order that America seeks includes a United Nations that is efficient, effective, credible and legitimate. That is why I can say today - in the years ahead, I look forward to a reformed UN Security Council that includes India as a permanent member.

Now, let me suggest that with increased power comes increased responsibility. The United Nations exists to fulfill its founding ideals of preserving peace and security, promoting global cooperation, and advancing human rights. These are the responsibilities of all nations, but especially those that seek to lead in the 21st century. And so we look forward to working with India - and other nations that aspire to Security Council membership - to ensure that the Security Council is effective; that resolutions are implemented and sanctions are enforced; and that we strengthen the international norms which recognise the rights and responsibilities of all nations and individuals.

This includes our responsibility to prevent the spread of nuclear weapons. Since I took office, the United States has reduced the role of nuclear weapons in our national security strategy, and agreed with Russia to reduce our arsenals. We have put preventing nuclear proliferation and nuclear terrorism at the top of our nuclear agenda, and strengthened the cornerstone of the global non-proliferation regime - the Nuclear Non-Proliferation Treaty.

Together, the United States and India can pursue our goal of securing the world's vulnerable nuclear materials. We can make it clear that even as every nation has the right to peaceful nuclear energy, every nation must also meet its international obligations - and that includes the Islamic Republic of Iran. And together, we can pursue a vision that Indian leaders have espoused since Independence - a world without nuclear weapons.

This leads me to the final area where our countries can partner - strengthening the foundations of democratic governance, not only at home but abroad.

In the United States, my administration has worked to make government more open and transparent and accountable to the people. Here in India, you're harnessing technologies to do the same, as I saw yesterday.Your landmark Right to Information Act is empowering citizens with the ability to get the services to which they're entitled and to hold officials accountable. Voters can get information about candidates by text message. And you're delivering education and health care services to rural communities, as I saw yesterday when I joined an e-panchayat with villagers in Rajasthan.

Now, in a new collaboration on open government, our two countries are going to share our experience, identify what works, and develop the next-generation of tools to empower citizens. And in another example of how American and Indian partnership can address global challenges, we're going to share these innovations with civil society groups and countries around the world. We're going to show that democracy, more than any other form of government, delivers for the common man - and woman.

Likewise, when Indians vote, the whole world watches. Thousands of political parties, hundreds of thousands of polling centres. Millions of candidates and poll workers, and 700 million voters. There's nothing like it on the planet. There is so much that countries transitioning to democracy could learn from India's experience; so much expertise that India could share with the world. That, too, is what's possible when the world's largest democracy embraces its role as a global leader.

As the world's two largest democracies, we must also never forget that the price of our own freedom is standing up for the freedom of others. Indians know this, for it is the story of your nation. Before he ever began his struggle for Indian independence, Gandhi stood up for the rights of Indians in South Africa. Just as others, including the United States, supported Indian Independence, India championed the self-determination of peoples from Africa to Asia as they too broke free from colonialism. And along with the United States, you've been a leader in supporting democratic development and civil society groups around the world. This, too, is part of India's greatness.

Every country will follow its own path. No one nation has a monopoly on wisdom, and no nation should ever try to impose its values on another. But when peaceful democratic movements are suppressed - as in Burma - then the democracies of the world cannot remain silent. For it is unacceptable to gun down peaceful protesters and incarcerate political prisoners decade after decade. It is unacceptable to hold the aspirations of an entire people hostage to the greed and paranoia of a bankrupt regime. It is unacceptable to steal an election, as the regime in Burma has done again for all the world to see.

Faced with such gross violations of human rights, it is the responsibility of the international community - especially leaders like the United States and India - to condemn it. If I can be frank, in international fora, India has often avoided these issues. But speaking up for those who cannot do so for themselves is not interfering in the affairs of other countries. It's not violating the rights of sovereign nations. It's staying true to our democratic principles. It's giving meaning to the human rights that we say are universal. And it sustains the progress that in Asia and around the world has helped turn dictatorships into democracies and ultimately increased our security in the world.

Promoting shared prosperity, preserving peace and security, strengthening democratic governance and human rights - these are the responsibilities of leadership. And, as global partners, this is the leadership that the United States and India can offer in the 21st century. Ultimately, however, this cannot be a relationship only between presidents and prime ministers, or in the halls of this Parliament. Ultimately, this must be a partnership between our peoples. So I want to conclude by speaking directly to the people of India watching today.

In your lives, you have overcome odds that might have overwhelmed a lesser country. In just decades, you have achieved progress and development that took other nations centuries. And now you are assuming your rightful place as a leader among nations. Your parents and grandparents imagined this. Your children and grandchildren will look back on this. But only you - this generation of Indians - can seize the possibility of this moment.

As you carry on with the hard work ahead, I want every Indian citizen to know: The United States of America will not simply be cheering you on from the sidelines. We will be right there with you, shoulder to shoulder. Because we believe in the promise of India. And we believe that the future is what we make it.

We believe that no matter who you are or where you come from, every person can fulfill their God-given potential, just as a Dalit like Dr. Ambedkar could lift himself up and pen the words of the Constitution that protects the rights of all Indians.

We believe that no matter where you live - whether a village in Punjab or the bylanes of Chandni Chowk...an old section of Kolkata or a new high-rise in Bangalore - every person deserves the same chance to live in security and dignity, to get an education, to find work, and to give their children a better future.

And we believe that when countries and cultures put aside old habits and attitudes that keep people apart, when we recognize our common humanity, then we can begin to fulfill the aspirations we share. It's a simple lesson contained in that collection of stories which has guided Indians for centuries - the Panchtantra. And it's the spirit of the inscription seen by all who enter this Great Hall: 'That one is mine and the other a stranger is the concept of little minds. But to the large-hearted, the world itself is their family."

This is the story of India; it's the story of America - that despite their differences, people can see themselves in one another, and work together and succeed together as one proud nation. And it can be the spirit of the partnership between our nations - that even as we honour the histories which in different times kept us apart, even as we preserve what makes us unique in a globalised world, we can recognise how much we can achieve together.

And if we let this simple concept be our guide, if we pursue the vision I have described today - a global partnership to meet global challenges - then I have no doubt that future generations - Indians and Americans - will live in a world that is more prosperous, more secure, and more just because of the bonds that our generation forged today.

Thank you, Jai Hind!, and long live the partnership between India and the United States.

Sunday, October 31, 2010

உனக்கென இருப்பேன் உயிரையும் கொடுப்பேன்

உனக்கென இருப்பேன் உயிரையும் கொடுப்பேன்
உன்னை நான் பிரிந்தால் உனக்கு முன் இறப்பேன்
கண்மணியே கண்மணியே அழுவதேன் கண்மணியே
வழித்துணை நான் இருக்க
(உனக்கென..)

கண்ணீர் துளிகளை கண்கள் தாங்கும்
கண்மணி காதலில் நெஞ்சம்தான் தாங்கிடுமா
கல்லறை மீதுதான் பூத்த பூக்கள்
என்று தான் வண்ணத்துப்பூச்சிகள் பார்த்திடுமா
மின்சார கம்பிகள் மீது மைனாக்கள் கூடு கட்டும்
நம் காதல் தடைகளை தாண்டும்
வளையாமல் நதிகள் இல்லை வலிக்காமல் வாழ்க்கையில்லை
வரும் காலம் காயம் ஆற்றும் நிலவொளியே மற்றும் அன்றி
இலை எல்லாம் வாழ்வதில்லை மின்மினியும் ஒளி கொடுக்கும்

தந்தையும் தாயையும் தாண்டி வந்தாய் தோழியே
இரண்டுமாய் என்றுமே நானிருப்பேன்
தோளிலே நீயுமே சாயும் போது
எதிர் வரும் துயரங்கள் அனைத்தையும் நான் எதிர்ப்பேன்
வெந்நீரில் நீ குளிக்க விறகாக தீ குளிப்பேன்
உதிரத்தில் உன்னில் கலப்பேன்
விழி மூடும் போது உன்னை பிரியாமல் நான் இருப்பேன்
கனவுக்குள் காவல் இருப்பேன்
நான் என்றால் நானே இல்லை
நீதானே நானே ஆனாய்
நிழலாகத்தான் துடிப்பேன்
(உனக்கென..)

Saturday, October 9, 2010

வானதி - கொடும்பாளூர் இளவரசி

கொடும்பாளூர் இளவரசியின் அழகை வர்ணிக்கும்படி கவிஞர்களைக் கேட்டால் அவர்கள் அந்த மங்கை நல்லாளின் அழகை அந்தி மாலையின் சௌந்தரியத்துக்கு ஒப்பிடுவார்கள். பகற்பொழுது சென்று மாலை மங்கிவரும் போது மனதில் ஒரு சோகமுமேற்படுகிறது; கூடவே ஓர் அமைதியான இன்பமும் தோன்றுகிறது. ஆதவனின் இறுதிக் கிரணங்கள் மெலிந்து மறைந்த பிறகு, இரவின் இருள் நாலாபுறமும் கவிந்து வருகிறது. இதனால் மனத்தில் தோன்றும் சோர்வைப் போக்கிக் கொள்வதற்கு வானத்தை நோக்கினால் போதும், கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் வானமாதேவி ஏற்றிவைக்கும் கோடானுகோடிச் சுடர் விளக்குகள் எவ்வளவு ஆனந்தத்தை அளிக்கின்றன! சூரியனுடைய தகிக்கும் ஜோதியைப்போல் அவை கண்களைக் கூசச் செய்வதில்லையே? கண்களால் அவற்றைப் பார்த்து இன்புறலாமே? சந்திரனும் உதயமாகி விட்டாலோ, கேட்கவேண்டியதில்லையே. முத்துச் சுடர்போன்ற முழுமதியின் நிலவில் உலகம் பூரிக்கிறது; உள்ளமும் உடலும் பூரிக்கின்றன. மாலை வந்ததும் தாமரைகள் கூம்புவது என்னவோ உண்மைதான். ஆனால் விண்மீன்களுடன் போட்டியிடுவதுபோல் மல்லிகை மொட்டுக்கள் வெடித்து மலர்ந்து அவற்றின் நறுமணத்தினால் வானமும் பூமியும் போதை கொள்கின்றன அல்லவா?

அஸ்தமித்ததும் பட்சிகளின் குதூகலத்வனிகள் ஓய்ந்து விடுகின்றன என்பது உண்மைதான். ஆனால், அதோ தேவாலயத்திலிருந்து வரும் சேமக்கலச் சத்தமும், நாதஸ்வர வாத்தியத்தின் இன்னிசையும், இப்போது எவ்வளவு மதுரமாயிருக்கின்றன! மணிமாடங்களின் மீதிருந்து மென்மையான விரல்கள் மீட்டும் வீணையும், யாழும் எத்தகைய இன்ப கீதத்தை எழுப்புகின்றன!

கொடும்பாளூர் இளவரசி வானதியின் அழகில் இப்படியே சோகத்தின் சாயலும், களிப்பின் மெருகும் இனம் தெரியாதபடி கலந்து போயிருந்தன. அழகுக்கு ஒத்தபடி அவளுடைய சுபாவமும் இரு வகைப்பட்டிருந்தது. ஒரு சமயம் அவளைப் பார்த்தால் துயரமே உருக்கொண்ட சந்திரமதியையும், சாவித்திரியையும் போல் இருக்கும். இன்னொரு சமயம் பார்த்தால் அரம்பையும், ஊர்வசியும் தேவருலகில் இப்படித்தான் ஆடிப்பாடிக்கொண்டு காதலில் களித்த மாதவியைப் போல் ஒரு சமயம் அவள் இன்ப உயிர்ச் சிலையாக விளங்குவாள். மற்றொரு சமயம் கணவனைப் பறிகொடுத்த கண்ணகியின் சோகவடிவம் இதுதானோ என்று கருதும்படி இருக்கும். ஒரு சமயம் மாலை வடிவேலரின் மையலுக்கு உள்ளாகி இதயம் கலந்து நின்ற வள்ளியைப்போல் தோன்றுவாள். இன்னொரு சமயம் தேவலோகமெல்லாம் களிக் கூத்தாடும்படி கார்த்திகேயருக்கு மாலையிட்டு மகிழ்ந்த தெய்வயானை இவளேதான் என்று எண்ணி மகிழும்படி ஆனந்த உருவாகி விளங்குவாள்.

சேர்ந்தாற்போல் பல தினங்கள் வானதியின் முகத்தில் ஒரு சிறு புன்னகையைக்கூடக் காணமுடியாது. வேறு சில நாட்களில் அவள் ஓயாது சிரித்துக் கொண்டேயிருப்பாள். அந்தச் சிரிப்பின் ஒலி கோடானு கோடி நுண் துளிகளாகிக் காற்று வெளியில் கலந்து உலகத்தையே ஆனந்தப் பரவசப்படுத்தும்.

வானதியின் இத்தகைய இருவகைச் சுபாவத்துக்குக் காரணம் அவளுடைய பிறந்த வேளையும் வளர்ந்த காலமும் என்று ஊகிக்கலாம். அன்னையின் கர்ப்பத்தில் அவள் இருந்தபோது, கொடும்பாளூர் சிறிய வேளார், கொடிய போர்களில் ஈடுபட்டிருந்தார். வெற்றிச் செய்தியும், தோல்விச் செய்தியும் மாறி மாறி வந்து கொண்டிருந்தன. இவை அவளுடைய அன்னையின் உள்ளத்தில் களிப்பையும், துயரத்தையும் மாற்றி மாற்றி உண்டாக்கின. வானதி பிறந்த சில காலத்துக்குப் பிறகு அவளுடைய அன்னை காலமானாள். பிறகு வானதியை அவளுடைய தந்தை கண்ணுக்குக் கண்ணாக வளர்த்து வந்தார். ஆனால் இதுவும் நீடித்திருக்கவில்லை. வீராதி வீரராகிய வானதியின் தந்தை அருமை மகளை முன்னிட்டுக்கூட அரண்மனையிலேயே உட்கார்ந்திருக்க விரும்பவில்லை. வீரபாண்டியன் ஓடி ஒளிந்த பிறகு, அவனுக்குத் துணைவந்த ஈழத்துப் படைகளைத் துரத்திக் கொண்டு இலங்கை சென்றார். அங்கே போர்க்களத்தில் உயிர் நீத்து, சரித்திரத்தில் 'ஈழத்துப் பட்ட சிறிய வேளார்' என்ற பட்டப்பெயர் பெற்றார்.

பின்னர், வானதியின் வாழ்க்கை சிலகாலம் ஒரே துயரமாயிருந்தது. தாயை இழந்து, தகப்பனாரால் வளர்க்கப்பட்ட பெண்கள்தான் அந்தச் சோக உணர்ச்சி எத்தகையது என்பதை அறிய முடியும். பெற்றோரில்லாப் பெண் கொடும்பாளூர் அரண்மனையில் சீராட்டி வளர்க்கப்பட்டாலும், அவளுடைய உள்ளத்தில் தந்தை பெற்றிருந்த இடத்தை யாரும் பெற முடியவில்லை. அதற்குப் பலரும் பலவிதமாக ஆறுதல் கூறினார்கள். "வருந்தாதே குழந்தை! உன் தந்தை உன் வயிற்றில் வந்து மீண்டும் வீரமகனாகப் பிறப்பார்; உலகம் வியக்கும்படியான அற்புத வீரச்செயல்களைப் புரிவார்" என்று ஒருவர் கூறினார்.

இவ்வார்த்தைகள் வானதியின் உள்ளத்தில் ஆழ்ந்து பதிந்து வேரூன்றின. அருமைத் தந்தையைப் பிரிந்ததினால் ஏற்பட்ட துயரத்தையும், சோர்வையும் கற்பனை மகனைப் பற்றி எண்ணுவதிலே போக்கிக் கொள்ள முயன்றாள். அதில் ஓரளவு வெற்றியும் அடைந்தாள்.

தனக்குப் பிறக்கும் குமரன் எப்படி எப்படி இருப்பான். எந்தெந்த மாதிரி நடப்பான், எத்தகைய வீரச்செயல்களைப் புரிவான் என்ற மனோராஜ்யத்தில் நாள் கணக்காக மூழ்கி விடுவாள். கற்பனைக் கண்ணின் மூலமாக, அந்த வீரமகன் தூர தூர தேசங்களுக்குச் சென்று மாபெரும் யுத்தங்களில் வெற்றி பெறுவதைப் பார்த்தாள். வேகமாகத் திரும்பி வந்து அவன் அடைந்த வெற்றியின் காணிக்கைகளை எல்லாம் தன்னுடைய காலடியில் சமர்ப்பிப்பதைப் பார்த்தாள். அவன் மணிமுடி தரித்து வீர சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்த்தாள். ராஜாதி ராஜாக்கள் வந்து அவனுக்குக் கப்பம் கட்டி அடிபணிவதைப் பார்த்தாள். அவனுடைய திருமுகத்தைக் கண்டதும் ஜனத்திரள்கள் பூரண சந்திரனைக் கண்ட மாகடலைப் போல் பொங்கி எழுந்து, அலைமோதி ஆரவாரிப்பதைப் பார்த்தாள். நூறு நூறு கப்பல்களின் வீரர்களை ஏற்றிக் கொண்டு அவன் கடல்களைக் கடந்து சென்று அப்பாலுள்ள நாடுகளிலே வெற்றிக்கொடி நாட்டுவதைப் பார்த்தாள். "அன்னையே! நான் அடைந்துள்ள இத்தனை பெருமைக்கும் காரணம் நீயே அல்லவோ!" என்று தன்னிடம் அடிக்கடி அவ்வீரமகன் வந்து கூறுவதையும் கேட்டாள்.

அந்த அறியாத பேதைப் பெண் சில சமயம் தன் ஆலிலை வயிற்றைத் தொட்டுத் தடவிப் பார்த்துக் கொள்வாள். தன் கற்பனை மகன் ஒரு வேளை வயிற்றில் வந்துவிட்டானோ என்றுதான். பழந்தமிழ் நாட்டில் ஆண்கள், பெண்கள் அனைவரும் பாரதக் கதையைக் கேட்டு அறிந்திருக்கிறார்கள். குந்திதேவி குழந்தை பெற்ற விதத்தைப் பற்றியும் கேட்டிருந்தார்கள். அதுபோல் எந்தத் தெய்வம் வந்து தனக்குக் குழந்தை வரம் கொடுக்கப் போகிறது என்று எண்ணி எண்ணி அவள் வியப்பதுண்டு. அப்போதெல்லாம் யாரையும் மணந்து கொள்வதைப் பற்றியே அவள் எண்ணவில்லை. வயது வந்த பிறகு, உலகம் ஓரளவு தெரிந்த பிறகு, கணவன் ஒருவனை மணந்தேயாக வேண்டும் என்றும், அவன் மூலமாகவே குழந்தைப் பேற்றை அடைய வேண்டும் என்றும் அறிந்தாள். அப்போதும் கணவனைப்பற்றி அதிகமாக மனோராஜ்யம் செய்யவில்லை.

பழையாறை அரண்மனைக்குப் போனபிறகு அவளுடைய வாழ்க்கையிலும், மனப்போக்கிலும் மாறுதல் ஏற்பட்டது. குந்தவைதேவியின் பெருமிதம் கலந்த அன்பு அவளுக்கு ஆறுதலும், குதூகலமும் அளித்தன. குந்தவையின் நாகரிக நடை உடை பாவனைகளும் சாதுர்யப் பேச்சுக்களும் வானதியை அவள் இதுவரை அறியாத வேறொரு உலகத்துக்குக் கொண்டு போயின. அவளைப் போலவே பழையாறை அரண்மனைக்கு வந்திருந்த மற்ற அரச குலப்பெண்களின் அசூயை அவளுக்கு வாழ்க்கையில் ஒரு புதிய ஆர்வத்தை உண்டாக்கியது. அவர்கள் அசூயைப்படும் படியாகத் தன்னிடம் ஏதோ மகிமை இருக்கவேண்டும் என்று அவளுடைய உள்மனம் உணர்த்தியது. அதே சமயத்தில் அவளுடைய இயற்கையாகப் பிறந்த இனிய சுபாவமும் பெருந்தன்மையும் எல்லோருடனும் நல்லபடியாக நடந்துகொள்ள அவளைத் தூண்டின. இத்தனைக்கும் நடுவில், வானதி தனக்குப் பிறக்கப்போகும் வீர மகனைப் பற்றி இன்பக் கனவு காண்பதை மட்டும் விட்டுவிடவில்லை.

இதற்கிடையிலேதான் அவள் பொன்னியின் செல்வரைப் பார்க்கும்படி நேர்ந்தது. அதன் பலனாக அவளுடைய மனக்கோட்டைகள் எல்லாம் பொலபொல என்று தகர்ந்து விழுந்தன. கணவனை அடைந்த பின்னர்தான் மகனைப் பெற முடியும் என்று அவள் அறிந்திருந்தாள். கணவன் யாராயிருந்தாலும், எப்படிப்பட்டவனாயிருந்தாலும் சரிதான் என்ற அலட்சியப்பான்மை அதற்கு முன்பு அவள் அடி உள்ளத்தில் இருந்தது. ஆனால், இந்தப் பொல்லாத மனத்தை என்ன செய்வது? இது சோழநாட்டு மக்களின் கண்ணுக்குக் கண்ணான இளவரசரிடமல்லவா போய்விட்டது! ஐம்பத்தாறு தேசத்து மன்னர்களும் 'என் பெண்ணை மணந்து கொள்!' என்று கெஞ்சிக் கூத்தாடக்கூடிய பெருமை வாய்ந்தவர் அல்லவா அவர்! அத்தகையவர் தன்னைத் திரும்பியும் பார்ப்பாரா? அவரை மணந்துகொள்ளும் பாக்கியத்தைப் பற்றி அவளால் கனவுகூடக் காணமுடியாதே? இளவரசரிடம் இந்தப் பேதை மனம் சென்றபிறகு, இன்னொருவரை மணந்து கொள்வதுதான் எப்படிச் சாத்தியம்! ஆகையால், தன் வயிற்றில் பிறக்கபோகிற வீரகுமாரனைப் பற்றி இத்தனைக் காலமும் அவள் கட்டி வந்த மனக்கோட்டைகள் எல்லாம் சிதறிப் போகத்தானே வேண்டும்? இதையெல்லாம் நினைக்க நினைக்க, அவளுடைய உள்ளம் வெடித்துவிடும் போலிருந்தது. மறுபடியும் பழையபடி சோக வடிவானாள். அவளுடைய மனத்தை அறிந்து கொண்ட இளைய பிராட்டி அவளிடம் விசேஷ அன்பும் ஆதரவும் காட்டினாள். தன்னாலியன்றவரையில் வானதியை உற்சாகப்படுத்த முயன்றாள். பொன்னியின் செல்வரிடம் அவளுடைய உள்ளம் சென்றது அப்படியொன்றும் பிசகான விஷயமில்லையென்றும், நடக்கமுடியாத காரியமும் அல்லவென்றும் குறிப்பாக உணர்த்தி வந்தாள். குடந்தை ஜோதிடர் வானதிக்குப் பிறக்கப்போகும் மகனைப் பற்றிக் கூறியது, அவளுடைய உள்ளக் கனலுக்குத் தூபம் போட்டு வளர்த்தது; அவளுடைய மனோராஜ்யம் மேலும் விரிவடைந்து கொண்டே வந்தது. மனச்சோர்வும் குதூகலமும் மேலும் துரிதமாக மாறி மாறி ஏற்பட்டன. ஏக்கத்தினால் ஏற்பட்ட மனவேதனை பொறுக்க முடியாமலிருந்தது போல், மகிழ்ச்சியினால் ஏற்பட்ட கிளர்ச்சியையும் அவளால் சகித்துக்கொள்ள முடியவில்லை. இரண்டும் மிதமிஞ்சிப் போன போது மயக்கம் போட்டு விழுந்தாள்; இயற்கையருளிய இந்த மயக்கமருந்து சாதனத்தினால் அவள் தன் உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொண்டு வந்தாள்.

தஞ்சைக்குச் சென்றிருந்த போது வானதி பார்த்த பராந்தகச் சக்கரவர்த்தி நாடகமும், அன்றிரவு அவள் கேட்ட அபயக் குரலும், கண்ட பயங்கரக் காட்சியும் அவளுடைய மனக்குழப்பத்தை அதிகமாக்கின. கொடும்பாளூர் வம்சத்துக்கும், பழுவூர் சிற்றரசர் குலத்துக்கும் ஏற்பட்டிருந்த தீராத பகையின் அளவை அவள் அன்று நன்கு அறிந்து கொண்டாள். பழுவூர்க்காரர்கள் சோழ நாட்டில் அப்போது அடைந்திருந்த செல்வாக்கின் அளவையும் தெரிந்து கொண்டாள். இளவரசர் அருள் மொழிவர்மர் விஷயத்தில் தன் மனோரதம் ஈடேறப் பழுவேட்டரையர்கள் அநுமதிப்பார்களா? அவர்கள் அநுமதித்தாலும் அவர்கள் வீட்டுப் பெண்கள் சும்மாயிருப்பார்களா? பழுவூர் இளையராணி சம்மதிப்பாளா? அவளுடைய செல்வாக்கும் சக்தியும் உலகம் அறிந்தவை. நந்தினியை நினைக்கும் போதெல்லாம் அழகிய நாகபாம்பின் நினைவு வானதிக்கு வந்தது. இளையபிராட்டியின் பேரில் அவளுடைய பகைமையைப்பற்றி அறிந்து கொண்டிருந்தாள். அது தன் பேரிலும் பாயும் அல்லவா? ஏன், பொன்னியின் செல்வரையே அந்த விஷநாகம் தீண்டினாலும் தீண்டக்கூடும்! நள்ளிரவில் நோயாகப் படுத்திருக்கும் சக்கரவர்த்தியின் முன்னால் நந்தினியையொத்த வடிவம் ஒன்று நின்றதே! அது உண்மையில் நந்தினிதானா? சக்கரவர்த்தி அப்படியெல்லாம் பீதி நிறைந்த குரலில் ஓலமிட்ட காரணம் என்ன? இளையபிராட்டி இதைப்பற்றி யெல்லாம் ஏன் தன்னிடம் எதுவும் பேசுவதற்கு மறுக்கிறாள்! ஆமாம்! இளையபிராட்டியின் மனமும் மாறிப்போயிருக்கிறது. தன்னிடம் முன்பெல்லாம் போல் அவ்வளவு கலகலப்பாகப் பேசுவதில்லை. அடிக்கடி தன்னை விட்டு விட்டுத் தனிமையை நாடிப் போய்விடுகிறார். அவரை ஏதோ பெருங்கவலை பீடித்திருக்கிறது. ஒரு வேளை பொன்னியின் செல்வரைப் பற்றிய கவலைதானோ என்னவோ? அதனாலேதான் தன்னிடம் அதைப்பற்றிச் சொல்வதற்கு மறுக்கிறார் போலும்!

இன்றைக்குக்கூடத் திடீரென்று இளையபிராட்டி காணாமல் போய்விட்டார். அவர் இல்லாத சமயங்களில் இந்தப் பெண்கள் என்ன பாடுபடுத்துகிறார்கள்? என்ன கொட்டம் அடிக்கிறார்கள்? கவலையென்பதை அறியாதவர்கள். எது எப்படிப் போனாலும் அவர்களுடைய கும்மாளத்துக்குக் குறைவு ஒன்றும் கிடையாது. அவர்களுடைய கேலிப் பேசுக்களை வானதியினால் எப்போதுமே சகித்துகொள்ள முடிவதில்லை. அதுவும் இந்த இரண்டு மூன்று தினங்களாக ஒரே சோகக் கடலில் வானதி ஆழ்ந்திருந்தபடியால் அவர்களுடைய வீண் பேச்சுக்கள் அவளுடைய காதில் நாராசமாக விழுந்தன. இளையபிராட்டி எங்கேதான் போயிருப்பார் என்று தேடிக் கொண்டு புறப்பட்டாள். மூத்த மகாராணியின் அரண்மனையில் ஏதோ சபை கூடியிருக்கிறதென்றும், அங்கே போயிருக்கிறார் என்றும் தெரிந்துகொண்டாள். ஆகையால் அந்த அரண்மனைக்குச் சென்றாள். வானதி போவதற்குள், அங்கே சபை கலைந்துவிட்டது. பெரிய மகாராணியும் அவருடைய செல்வப் புதல்வர் மதுராந்தகரும் அந்தரங்கமாகப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று அறிந்தாள். எதனாலோ இந்தச் செய்தி வானதிக்கு மேலும் கவலை உண்டாக்கியது. அங்கிருந்து மறுபடியும் புறப்பட்டாள். அரண்மனை வாசலில் ஜனத்திரளின் பெரும் இரைச்சல் கேட்டது. விஷயம் இன்னதென்று தெரியவில்லை. இளையபிராட்டியை உடனே பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆர்வம் மிகுந்தது. அரண்மனையில் சேடிப் பெண்களை ஒவ்வொருத்தியாக விசாரித்தாள். சற்று முன்னால் ஆழ்வார்க்கடியான் என்னும் வீர வைஷ்ணவனுடன் இளைய பிராட்டி அந்தரங்கமாகப் பேசிக்கொண்டிருந்ததாகவும், பிறகு அரண்மனைத் தோட்டத்து ஓடையை நோக்கிச் சென்றதாகவும், ஒரு சேடி கூறினாள். இளைய பிராட்டி தனிமையை நாடிச் செல்லும் சமயங்களில் யாரும் வந்து தொந்தரவு செய்வதை இப்போதெல்லாம் அவர் விரும்புவதில்லை. ஆகையால் ஓடைப் பக்கம் இளையபிராட்டியைத் தேடிக்கொண்டு, போகலாமா வேண்டாமா என்று வானதி தயங்கினாள். அச்சமயம் வாரிணி என்னும் மங்கை ஓட்டமாக ஓடிவந்தாள்.

"பொன்னியின் செல்வர் கடலில் மூழ்கிவிட்டாராம்!" என்ற பயங்கரச் செய்தியைச் சொல்லிவிட்டு அலறி அழுதாள். மற்றப் பெண்களும் இதைக் கேட்டு 'ஓ' வென்று கதற தொடங்கினார்கள். வானதிக்கோ முதலில் எவ்வித உணர்ச்சியும் உண்டாகவில்லை. சும்மா நின்றவளை மற்றப் பெண்கள் உற்று நோக்கினார்கள்.

"அடிப்பாவி! உன்னுடைய துரதிஷ்டத்தினால் தான் இளவரசர் கடலில் மூழ்கினார்!" என்று அவ்வளவு கண்களும் அவளை நோக்கி இடித்துச் சொல்வதுபோல் காணப்பட்டன. வானதியினால் அதற்குமேல் பொறுக்க முடியவில்லை. அங்கு நிற்கவும் முடியவில்லை. அரண்மனைத் தோட்டத்து ஓடையை நோக்கி ஓடினாள்.

ஓடையை நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருந்தபோது வானதியின் உள்ளமும் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. "இளவரசர் கடலில் மூழ்கிவிட்டார்" என்ற வார்த்தைகளின் பொருள் அவளுக்கு விளங்கியது. அதனால் ஏற்பட்ட அதிர்ச்சியை மீறிக்கொண்டு மற்றோர் எண்ணம் மேலேழுந்தது. சென்ற சில தினங்களாத் தண்ணீரைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அதில் இளவரசரின் முகம் பிரதிபலித்துக் கொண்டிருந்தது. கரையில் நின்று பார்க்கும் போதெல்லாம் அவருடையே முகம் தத்ரூபமாகத் தண்ணீரில் தோன்றும். தொடுவதற்குப் போனால் மறைந்து விடும். அதன் காரணம் என்னவென்பது வானதிக்குப் புலனாயிற்று.

இளவரசர் கடலில் மூழ்கியபோது என்னை நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்; என்னை அழைத்துமிருக்கிறார். அதை அறியாமல் பாவி நான் கரையிலேயே நின்று வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்! ஆஹா! என்ன தவறு செய்து விட்டேன்! போனதை நினைப்பதில் இனிப் பயனில்லை. இனிச் செய்யவேண்டியது என்ன?

பேதைப் பெண்ணே! இனிச் செய்யவேண்டியதைப் பற்றி யோசிக்கவும் வேண்டுமா! யோசிப்பதற்கு என்ன இருக்கிறது? அரண்மனைத் தோட்டத்தை யடுத்துள்ள ஓடை அரசலாற்றில் கலக்கிறது. அரசலாறு கடலில் போய்ச் சங்கமமாகிறது. கடலின் அடியில் காத்திருக்கிறார் இளவரசர். எனக்காகத்தான் காத்துக் கொண்டிருக்கிறார். கடலின் அடியில் முத்துக்களாலும், பவளங்காலும் ஆன அற்புத மாளிகையில் எனக்காகக் காத்துக் கொண்டிருக்கிறார். அவரைச் சந்திக்கப் போகாமல் இந்த உலகத்தில் எனக்கு வேறென்ன வேலை?... யாருக்காக இங்கே நான் இருக்க வேண்டும்?... இவ்வாறு வானதி தீர்மானம் செய்ததும் வானதியின் உள்ளத்தில் ஒருவித அமைதியே உண்டாகிவிட்டது; அவளது பரப்பரப்பு அடங்கிவிட்டது; துயரம் நீங்கிவிட்டது; கவலை தீர்ந்துவிட்டது. நேரே ஓடைக் கரைக்குச் சென்றாள். பளிங்குக் கல்லினாலான படிக்கட்டுகளில் இறங்கி நின்றாள்; சுற்று முற்றும் பார்த்தாள். அதோ தூரத்தில் படகு ஒன்று வருவது தெரிந்தது. அதில் இருப்பவர் இளையபிராட்டிதான். அவருடன் இருக்கும் ஆடவன் யார்? குடந்தை சோதிடர் வீட்டில் முதலில் சந்தித்து, இலங்கைக்கு ஓலை எடுத்துச் சென்ற வாலிபன் போலத் தோன்றுகிறது. இளவரசரைப் பற்றிய செய்தியைக் கொண்டு வந்தவன் அவன்தான் போலும்! அதனாலேதான் அவனை இளையபிராட்டி தனியாக அழைத்துப் போகிறார்; விவரங்களைக் கேட்டு, அறிந்திருக்கிறார். எனக்குத் தெரிந்தால் கஷ்டப்படுவேன் என்று என்னை விட்டுவிட்டுப் போய் இருக்கிறார். அவர் வந்துவிட்டால் என் இஷ்டப்படி செய்ய முடியாது. ஏதாவது சமாதானம் சொல்லப்பார்ப்பார்; ஆறுதல் கூறப்பார்ப்பார், நான் இளவரசரைப் போய்ச் சேர்வதைக் கட்டாயம் தடுத்துவிடுவார். ஆனாலும், அவரிடம் சொல்லாமல், கடைசியாக ஒரு தடவை விடை பெற்றுக்கொள்ளாமல் போவது நியாயமா? தாய் தந்தையற்ற இந்த அனாதைப் பெண்ணிடம் இத்தனை அன்பாக இருந்தாரே! அவருக்கு ஒரு நன்றி வார்த்தையாவது சொல்ல வேண்டாமா?... முடியாது! இனி ஒரு கணமும் காத்திருக்க முடியாது! இதோ தண்ணீரில் அவர் முகம் தெரிகிறது. இதோ அவருடைய முழு உருவமும் பொலிகிறது. என்னை அவர் அழைக்கிறார்; புன்னகை செய்து கூப்பிடுகிறார். "உன்னை நான் மணம் புரிந்து கொள்வதற்கு எல்லாத் தடைகளும் நீங்கி விட்டன, வா!" என்று அழைக்கிறார். இன்னும் ஏன் தாமதம்?.. ஆகா! தலை ஏன் இப்படிச் சுற்றுகிறது? பாழும் மயக்கம் வருகிறதா, என்ன? மயக்கம் வந்தால் பாதகமில்லை. கரையில் விழாமல் இந்த ஓடைத் தண்ணீரில் விழுந்தால் போதும்!...

வானதியின் மனோரதம் நிறைவேறியது. அவள் தண்ணீரிலேதான் விழுந்தாள். கொதித்துக் கொண்டிருந்த உடம்பு இனிதாகக் குளிர்ந்தது, இதயம் குளிர்ந்தது. கீழே கீழே கீழே போய்க் கொண்டிருந்தாள். எத்தனை தூரம், எத்தனை காலம் போனாள் என்று சொல்லமுடியாது. சில வினாடி நேரமாகவும் இருக்கலாம்; நீண்ட பல யுகங்களாகவும் இருக்கலாம்.

ஆம், கடலின் அடியிலுள்ள அற்புத லோகத்துக்கு அவள் வந்து விட்டாள். நாகலோகம் என்பது இதுதான் போலும்! ஆகா எத்தகைய அழகிய மாளிகைகள்! எத்தனை அடுக்கு மெத்தைகள் முடிவில்லாமல், சிகரம் எங்கே இருக்கிறதென்று தெரியாமல் அல்லவா, இம்மாளிகைகள் உயர்ந்து விளங்குகின்றன! இங்கு உள்ள வெளிச்சம் எதனால் இவ்வளவு குளிர்ந்து மனோரம்மியமாக இருக்கிறது? தண்ணீருக்குள் புகுந்து வருவதால் ஒளிக்கிரணங்களும் குளிர்ந்திருக்கின்றன போலும்! ஒளி எங்கிருந்து வருகிறது? மாளிகைச் சுவர்களிலிருந்தே வருகிறது போலிருக்கிறது! ஆம். அதில் வியப்பில்லைதான்! தங்கத்தினாலும், முத்துக்களாலும், வைர வைடூரியங்களாலும், நாக சர்ப்பங்களின் சிரோரத்தினங்களாலும் ஆன விசித்திர மாட மாளிகைகள் குளிர்ந்த வெளிச்சத்தைப் பரப்புவது இயல்புதானே?

அதோ கூட்டமாக வருகிறவர்கள் யார்? அவர்களுடைய தேகங்கள் எப்படிக் காந்தி மயமாயிருக்கின்றன? முகங்களிலே தான் என்ன தேஜஸ்? இவர்களெல்லாம் தேவலோகத்து ஸ்திரீ புருஷர்களைப் போல் அல்லவா தோற்றமளிக்கிறார்கள்? நாம் வந்திருப்பது ஒரு வேளை நாகலோகமில்லையோ? தேவலோகத்துக்கு வந்துவிட்டோ மோ!...

பிறகு, கனவுக்குள் ஒரு கனவைப்போல சில நிகழ்ச்சிகள் அதிவேகமாக நடந்தேறின. சிங்கார அலங்காரங்கள் செய்யப்பட்டிருந்த மணிமண்டபம் ஒன்றுக்கு வானதியை அவர்கள் அழைத்துச் சென்றார்கள். மண்டபத்தில் மத்தியில் பொன்னியின் செல்வர் தமது பொன் முகத்தில் புன்னகை பொலிய நின்று வானதியை வரவேற்றார். தேவ துந்துபிகள் முழங்க, மணிகளும் மலர்களும் பொழிய, மங்கள கோஷங்கள் ஒலிக்க, இளவரசரும் வானதியும் மாலை மாற்றித் திருமணம் புரிந்து கொண்டார்கள். அந்த ஆனந்தத்தின் மிகுதியைத் தாங்க முடியாமல் வானதி மூர்ச்சையாகி விழுந்தாள். வெகுநேரம் நினைவின்றிக் கிடந்த பிறகு இருகரங்கள் அவளைத் தூக்கி எடுத்தன. அக்கரங்கள் பொன்னியின் செல்வருடைய திருக்கரங்கள் என்று முதலில் வானதி கருதினாள். அவர்தான் தன்னைத் தூக்கியெடுத்து, வாரி அணைத்து மடியில் போட்டுக் கொண்டு மூர்ச்சைத் தெளிவிக்கிறார் என்று எண்ணினாள். ஆனால், கைகளிலே வளையல் தட்டுப் பட்டதும் சிறிது ஐயம் உதித்தது. "வானதி! வானதி! இப்படிச் செய்துவிட்டாயே!" என்ற குரலும் பெண்குரலாக ஒலித்தது. மிகமிகப் பிரயத்தனம் செய்து வானதி சிறிதளவு கண்ணிமைகளைத் திறந்து பார்த்தாள். குந்தவையின் முகம் அவள் கண்ணில் பட்டது.

"அக்கா! அக்கா! என் கலியாணத்துக்கு நீங்கள் வந்திருந்தீர்களா? தங்களைக் காணவில்லையே?" என்று வானதியின் வாய் முணுமுணுத்தது.